Przyczyny wypadania włosów mogą wynikać ze stresu, chorób skóry głowy (łupież, łojotok), chorób ogólnych (nowotwór, schorzenia tarczycy). Wypadanie włosów może być efektem ubogiej diety, braku witamin, zaburzeń krążenia, zmian w gospodarce hormonalnej (ciąża, laktacja). Włosom szkodzą również zabiegi wykorzystujące substancje chemiczne. Łysienie na skutek farbowania i trwałej ondulacji jest w pełni odwracalne.
Łysienie dzielimy na bliznowaciejące (wtórne) i niebliznowaciejące (pierwotne). Ta druga forma występuje zazwyczaj jako łysienie plackowate i androgenowe.
Początki łysienia plackowatego są nagłe, mogą pojawić się w różnym wieku pod postacią ograniczonych ognisk wyłysienia na skórze głowy. Liczba okrągłych ognisk wzrasta, co prowadzi do całkowitego wyłysienia lub równomiernej utraty włosów. Przyczyny łysienia plackowatego to ogniska zakaźne w organizmie, zaburzenia gruczołów wewnątrzwydzielniczych, autoagresja, zaburzenia psychosomatyczne i neuropatia. Łysienie plackowate charakteryzuje się skłonnością do samoistnego odrostu włosów.
Nabyte łysienie o charakterze odwracalnym towarzyszy takim schorzeniom, jak niedoczynność przysadki, niedoczynność i nadczynność tarczycy, niedoczynność przytarczyc, cukrzyca. Często pojawia się łącznie z chorobami zakaźnymi. Wypadanie włosów nabyte może pojawić się 11-16 tygodni po porodzie.
Łysienie odwracalne może być spowodowane lekami, chemioterapią, radioterapią, retinoidami, hiperwitaminozą A i PP, kosmetykami używanymi do ondulacji, rozjaśniania i farbowania włosów, które zawierają w swym składzie bithinol, para-związki, amoniak, perhydrol czy tioglikolan amonowy, w przebiegu niedożywienia, niedoborach witaminowych, niedokrwistości, w okresie menopauzy.
Łysienie androgenowe ma swoje przyczyny w zaburzeniach o podłożu hormonalnym polegających na nadmiernej produkcji androgenu. Często są one także powodem łojotoku, trądziku i hirsutyzmu, czyli porostu włosów u kobiet w miejscach, w których owłosienie jest charakterystyczne dla mężczyzn. Łojotok sprawia, że wypadanie włosów jest bardziej intensywne, a trądzik dosyć dotkliwy. Łysienie androgenowe rozpoczyna się u nasady czoła i powoduje stopniowo pogłębiające się zakola.
Łysienie bliznowaciejące (wtórne) powstaje na skutek bliznowacenia owłosionego fragmentu skóry. Blizny są stanem przejściowym schorzeń oraz urazów włosów i skóry: oparzenia II i III stopnia, ciężkie postacie półpaśca, niektóre grzybice, choroby bakteryjne, toczeń rumieniowaty, twardzina skóry i liszaj płaski. Szybkie rozpoznanie i podjęcie odpowiedniej terapii ograniczają wielkość łysienia.
Leczenie łysienia nie zawsze przynosi skutki, dlatego ważne jest łączenie środków farmakologicznych z zabiegami o działaniu pobudzającym, zwiększającym ukrwienie skóry i odżywiającym mieszki włosowe. Takie zabiegi hamują postęp łysienia, a w rezultacie włosy odrastają.
Proponowane zabiegi:
- Osocze bogatopłytkowe
- Karboksyterapia
- Komórki macierzyste
- Infuzja tlenowa
- Mikronakłuwanoe
- Egzosomy
Czytaj również: Trychologia
